AIRBORN EDE 2023 

 Apeldoorn 16 september 2023

De wekker gaat al vroeg en we rijden richting Utrecht. Daar heb ik een afspraak met onze tweede kleinzoon die inmiddels bijna 7 jaar is. Wat mij betreft een prima leeftijd om mee te gaan naar Ede. Vandaag vinden daar weer droppings plaats ter nagedachtenis aan operatie Market Garden (eind sept 1944). Totaal zullen 200 parachutisten springen om vervolgens onder toeziend oog van een groot publiek te landen op de Ginkelse heide.  Omdat ik het belangrijk vind te vieren dat we nu in vrede mogen leven, althans hier in Nederland. En omdat ik de vrede graag wil doorgeven, wordt het een dag van herdenken. Maar hoe kan een mannetje van zeven herdenken, als hij niet weet wat er gebeurd is destijds? Het kost mij emotie en ook best wel wat moeite om het verhaal uit teleggen. De reporter helpt gelukkig en mijn stoere vent, met wie ik constant hand in hand loop, slurpt de informatie. Ik vertel dat de oorlog niet altijd alleen maar gruwelijk was. En dat mijn vader, zeven was toen de oorlog uitbrak. Die vond het spannend en avontuurlijk. Hij vertelde er later graag over. Best een beetje stoer... Dat aan het einde van de oorlog (okt. 1944) zijn vader zomaar werd meegenomen, laat ik achterwege. Hoe kan ik de gruweldaden van Kotalla en Berg uitleggen?

Niet aan een kind van zeven, maar sowieso... Ik schuif het voor mij uit en geniet van de verwondering die deze dag met zich meedraagt. In een prachtige blauwe lucht met een stralende zon springen zo'n 200 parachutisten uit verschillende landen de vrede tegemoet. Destijds waren dat er 2000 en was van vrede nog geen sprake. Integendeel!
Bij het monument worden kransen gelegd en er zijn 2 veteranen. 'Oma, wat zijn veteranen...?' Weer zo'n leermomentje. (gelukkig niet heel moeilijk om uit teleggen) Vol eerbied kijken we ernaar en realiseren ons dat deze mannen al wel bijna 100 jaar moeten zijn. Maar ze zijn erbij en leggen zelfs een krans met klaprozen. Dan komt de vraag; 'oma zullen we nu gaan...?' En dat doen we. Met een hoofd vol gevoelens en indrukken brengt de pendelbus ons terug naar het station. Thuis gekomen wordt er niet veel verteld. Dat komt zeker op een later moment. Als we naar huis willen gaan wordik vanachter het slaapkamerraam gewenkt om nog even te komen. Dat doe ik en geef mijn stoere bink een knuffel en bedank hem voor de mooie dag. 'Ik vond het ook fijn, oma" antwoordt hij. Droom jij maar van de vrede, lieve vent... Als ik de trap afloop naar beneden, slik ik de tranen weg. Tranen van dankbaarheid voor vrede, geluk en dit prachtige kind...